Kilku huzarów napoleońskich leni­wie zażywa życia w rodowej wsi Ma­jora, którego inteligencja i zaintere­sowania - podobnie jak i jego towa­rzyszy - nie wybiegają poza stajnię i polowanie. Siostra Majora, pani Orgonowa i dwie pozostałe siostrunie - wszystkie trzy ograniczone, roztrajkotane - dokonują najazdu na zaci­szny dworek, by stręczyć ocierające­mu się już o sześćdziesiątkę Majoro­wi jego rodzoną siostrzenicę, córkę pani Orgonowej. Najgorliwiej, najbezwzględniej rajfurzy sama Orgono­wa, grożąc Zosi, że jeśli odmówi ręki podtatusiałemu wujowi, to wyda ją za jeszcze bardziej odrażającego star­ca, lichwiarza Smętosza. Bierz boga­tego wuja - woła matrona Orgono­wa - "dla losu, nie dla miłości".. A Zosia? Zosia to śliczne, niewinne dziewczątko, tkliwie kochające młodego a dzielnego Porucznika - kłamie tak, jak się oddycha: swobodnie, na­turalnie, z wdziękiem. Nauczyła się tej sztuki w szkole obyczajowej swe­go środowiska. St