Affabulatio to po łacinie tyle, co morał bajki. We współczesnym włoskim Affabulatione to tyle, co słowa, którymi autor w szczególny sposób, wyraziście i z naciskiem, oznajmia widzom sens, przesłanie sztuki - a więc też morał, ale zawarty w silnym nacechowaniu stylistycznym; termin nie znany w potocznym włoskim, lecz stosowany w krytyce literackiej. Nie posiadamy odpowiedniego jednego słowa na określenie takiej właśnie językowej sytuacji.

Affabulatione miało kiedyś stać się tworzywem dla Konrada Swinarskiego. Józef Opalski zbierając materiały dotyczące tego wspaniałego reżysera, idąc tropem Swinarskiego - dotarł do sztuki i przetłumaczył ją, a Teatr Stary uzyskał prawa do jej wystawienia od rodziny Pasoliniego i następnie odstąpił je Teatrowi Studio w Warszawie, gdzie sztukę wyreżyserował Łomnicki - ostatni twórca współpracujący ze Swinarskim przed tragiczną katastrofą lotniczą, w której zginął największy z reżyserów polskich. Jest to więc nie tylko prapremiera jedynej - jak do tej pory - sztuki Pasoliniego granej w Polsce, ale także homage a Swinarski. Pier Paolo Pasolini jest w kulturze polskiej nieobecny. Nie znamy jego najważniejszych filmów z "Teorematem" na czele, nie znamy dramatów, książek, esejów, nie znamy poezji. A jednak nazwisko to funkcjonuje jako pewien mit. Nie wypada wprost nie wiedzieć kim był Pasolini, nie znać okoliczności jego śmierci. Erotyczna dras