Niemal na początku widowiska w radomskim teatrze publiczność stłoczona w niewielkiej prze­strzeni sali kameralnej głośno śmieje się, słuchając wypowiedzi nagranych na ulicach ich miasta, ale także i Krakowa: "Jan Ko­chanowski? No, po śmierci córki napisał wiersze... Jesteśmy du­mni, że mieszkał na terenie na­szego województwa... Ciężko pra­cuję, jestem technikiem z zawo­du, dawno szkołę kończyłem... Hi, hi, a to będzie w telewizji, co tu mówię?" Będzie w telewi­zji. Reżyser przedstawienia zaa­ranżował bowiem w teatrze coś na kształt telewizyjnej audycji popularnonaukowej, która ba­wiąc ma uczyć. Jak w fotoplastikonie pojawiają się postaci his­toryczne, lektorzy z całą powagą właściwą dziennikowi telewizyj­nemu podają fakty tyczące ży­cia poety i zdarzeń XVI-wiecznych, elokwentny Reżyser (An­drzej Redosz) stara się wciągać do akcji widzów, itd. Tak - znamy ten rodzaj my­ślenia o kulturze. Jan Kocha­nowski? To było k