"Czego nie widać" w reż. Pawła Okońskiego w Teatrze im. W Bogusławskiego w Kaliszu. Pisze Bożena Szal-Truszkowska w Ziemi Kaliskiej.

Farsa Michaela Frayna "Czego nie widać", którą na kaliskiej scenie wyreżyserował Paweł Okoński, trwa blisko dwie i pół godziny. Ale takich momentów, kiedy na widowni rozlega się śmiech, z trudem uzbierałyby się może dwa kwadranse. Jak na farsę, to bardzo niedobre proporcje. Sztuka uchodzi za stuprocentowy "samograj" i od ponad 20 lat - podobno z dużym powodzeniem - krąży po polskich scenach. Można podejrzewać, że właśnie ta opinia skutecznie wprowadza w błąd realizatorów, naiwnie wierzących, że spektakl sam się wybroni. Tymczasem z farsą jest trochę tak, jak z opowiadaniem dowcipów. Prawdziwy gawędziarz nawet najgłupszą anegdotę opowie tak, że wszyscy pękają ze śmiechu. A ten, komu stwórca nie dał tego daru, położy nawet najlepszy kawał. Teatr w teatrze, farsa w farsie Oglądając kaliski spektakl, nie mogłam pozbyć się wrażenia, że aktorzy nie bardzo wiedzą, jak opowiedzieć widowni tę skądinąd zabawną historię. Fabułka