W spektaklu Piotra Cieplaka "Opowieści dla dzieci" bogactwo kultury żydowskiej pokazane zostało magicznie i nowocześnie Jeśli Piotr Cieplak przejdzie do histo­rii jako reżyser bezkompromisowy, to nie z powodu politycznego "Albośmy to jacy tacy" (według "Wesela", Te­atr Powszechny w Warszawie), ale dzięki "Opowiadaniom dla dzieci" Isaaca Bashevisa Singera (1904-91). Wszystkie chwyty, na jakie wraz ze scenografem Andrzejem Witkow­skim pozwolił sobie w tej familijnej realizacji, mniej uważnego twórcę mogły poprowadzić prosto ku mon­strualnej sztampie. Szeroki gest zamiast magii teatru pokazuje zwykle bezradność i grafomańskie zapędy realizatora. Tymcza­sem Cieplakowi rozmach pozwolił pokazać na scenie nowojorskie wie­żowce, mosty, arkę Noego natural­nych rozmiarów, anioły wyglądające z pękniętego nieba, spacerujące drze­wa i dzieci zamieniane w naleśniki. Reżyser pozwala, by działy się u nie­go rzeczy nieprawdopodobne, niedo­puszczalne w teatr