Stary Teatr w Krakowie: "Dybuk", na motywach sztuki Szymona An-skiego, wierszem napisał Ernest Bryll. Adaptacja, inscenizacja i reżyseria: Andrzej Wajda przy współpracy reżyserskiej Hanana Snira z Teatru Habima w Tel-Aviwie. Dekoracja i kostiumy: Krystyna Zachwatowicz. Muzyka: Zygmunt Konieczny. Przedstawienie konkursowe.

"Jest legenda chasydzka, że dusza człowieka / który zginął nim przeżył co mu przeznaczone / Nie może żyć w pokoju. Z wieczności ucieka / I szuka życia i krąży nad domem / Bo chce dokonać tego co dokonać miała / Dlatego czasem w swoich bliskich ciała / Wchodzi i żyć zaczyna..." To fragment prologu do "Dybuka". Obok w programie teatralnym zamieszczono zdanie Adolfa Rudnickiego - "Dybuk" i "Dziady", dwa portrety narodowe. Cytaty te w pełni oddają przesłanie zawarte w dramacie i myśl zamkniętą w inscenizacji Wajdy. Gdyby próbować opowiedzieć fabułę "Dybuka" - a czytelnik może tego żądać, bo przecież tekst sztuki jest zapomniany - można by napisać, iż dramat pokazuje tragiczne dzieje nie spełnionej miłości. Można by inaczej - Przedstawia odwieczną niemożność połączenia się dwu ludzkich dusz. Byłaby to jednak prawda i kłamstwo zarazem. Bo czyż można opowiedzieć "Dziady"? Wszelkie streszczanie jest w tym przypadku ledwie trywializowaniem