Nasze sztuki oryginalne, osnute na tle woj­ny, pisane były przeważnie przez pisarzy, któ­rzy nie brali bezpośredniego udziału w walkach. Stąd też zakres "tematów" tych utworów nie jest zbyt rozległy. Żeromski ("Ponad śnieg") zwią­zał potężny dramat psychologiczny z krwawym napadem bolszewików na dwór. Sieroszewski w swym świetnym melodramacie ("Bolszewicy") główny nacisk położył na charakterystykę komisarskich bandytów, którzy gospodarują również we dworze polskim. U Kiedrzyńskiego ("Poca­łunek wojny") jest także napad na dwór przez chłopów i bolszewików, ale istota sztuki polega na satyrycznym rysunku "żubrów" kresowych, którzy goszczą u siebie przymusowych emigran­tów z Warszawy. Chełmicki ("Miłość i wojna") i Fijałkowski ("Wierna kochanka") widzą w wal­kach wojennych pretekst do malowania roman­tycznej przygody. Prawda ohydy wojny no­woczesnej zredukowana jest w utworach tych pi­sarzy do sumarycznych relacyj cudzych. Na­tomia