"Farrago" Lidii Amejko to na pierwszy rzut oka zabawna miniatura sceniczna. Skecz o aktorze, który po wypad­ku samochodowym dostaje się przed oblicze Najwyż­szego (Ekscelencja), aby zdać sprawę ze swych grze­chów. Drugie dno tej historyjki odsłania się w momen­cie, gdy okazuje się, że aktor ma odpowiedzieć za po­stępki, które popełnił jako filmowy czarny charakter. Od tej pory montowane z parafraz i odwołań dialogi w "Farrago" budują już konstrukcję wielopiętrową. W tek­ście pobrzmiewają echa średniowiecznego nominali­zmu, przywołana zostaje ikonoklastyczna koncepcja Boga oraz powraca problem teodycei. Równocześnie podjęto dyskusję na temat sposobu istnienia świata w epoce mass mediów i rzeczywistości wirtualnej, wy­korzystano najnowsze koncepcje językoznawcze, obraz Boga-Ojca z kolei bliski jest wizerunkowi lansowanemu przez krytykę feministyczną. Amejko ujmuje w końcu całość w metateatralny nawias. SŁOWA. TEKSTY. SCENARIUSZE... "I