"Cezar i Kleopatra" należy do naj­lepszych sztuk G. B. Shawa. Mądra, dowcipna, lśni błyskotliwymi paradok­sami, które były zawsze najmocniej­szym atutem wielkiego kpiarza. Ale jest to sztuka niejednolita. Dwa wątki dominują w niej wyraźnie: nurt intelektualny, pełen refleksji na temat władzy i jej sprawowania, na temat losu człowieka i zmysłowy nurt ero­tyczny stanowiący jakby kontrapunkt nurtu intelektualnego. Uosobieniem myśli jest Cezar; uosobieniem żądzy, użycia i władzy - Kleopatra. Myśl walczy tu z instynktem, trzeźwe ro­zumowanie - z żywiołem. Zadaniem reżysera jest przy inscenizacji tej sztu­ki stworzenie z tych dwóch wątków pełnej sprzeczności, dialektycznej jed­ności. Niestety nie powiodło się to reżyserowi telewizyjnego spektaklu Jerzemu Gruzie. Przedstawienie miało kilka bardzo dobrych scen, ale było niejednolite i nierówne. Najlepiej wy­padła rola Cezara w wykonaniu Gu­stawa Holoubka, szczególnie wtedy, kiedy rezygnował z pat