PO raz drugi ostrym, niejako szturmowym natarciem łódzki Teatr Nowy dokonał istot­nego wyłomu w naszym życiu artystycznym. Po raz drugi na przestrzeni stosunkowo krótkiego czasu ustalił w kalendarzu naszego po­wojennego teatru ważną datę, której niesposób będzie w przyszłości pominąć. Pierwsze natarcie odbyło się w roku 1954 i związane było z wy­stawieniem sztuki, której od lat pod różnymi fałszywymi pozorami systematycznie i konsekwentnie odmawiano prawa wstępu na naszą scenę. Była nią "Łaźnia" Majakow­skiego. Przedstawienie wkraczało w główny nurt naszych ówczesnych sporów. Grubo wcześniej niż tego dokonał Brandys w "Obronie Gre­nady", zadawało kłam twierdzeniu rozmaitych Faulów, że z krytyką należy ostrożnie, bo może ją wykorzystać wróg i że z tej to racji "Łaźnia" piętnująca fałsz m. in. w postępowaniu działacza socjalistycznego - Pobiedonosikowa