August Strindberg napisał sztukę o przeczuwaniu śmierci: obłoceni grzechem mieszczanie zostali tu wzbogaceni o metafizyczne my­ślenie o sensie bytu i niebytu, nie oczyszcza to ich, ale nobilituje sy­tuację, w jakiej się znaleźli. "Taniec śmierci" ma wymiar prawdziwie tragiczny, jest protestem przeciwko etycznym podstawom porządku spo­łecznego, w którym śmierć okazuje się jedyną drogą wyzwolenia czło­wieka. Friedrich Durrenmatt prze­robił strindbergowską tragedię na tragifarsę. Zabieg znamienny, zabieg zgodny z modą, która wmawia nam; że tragifarsa stwarza najbardziej pełne możliwości dla oddania psy­chicznych stanów współczesnego świata, że trafia w jego gorzki na­strój i drwiący ton. Jest to prze­cież mistyfikacja. I nawet nie dla­tego, że świat współczesny bogatszy jest w nastroje i tony, ale dlatego, iż tragifarsa coraz częściej zrzeka się ambicji zmieniania stanów zasta­nych, iż rezygnuje z tej szansy, jaką dla prawdziwej szt