Esej dyrektora Gawlika w programie "Świętej Joanny" Shawa w Teatrze Dramatycz­nym wyjaśnia właściwie wszystko. Mamy tam skojarzenie mitu Joanny d'Arc z mitem Antygony i konstatacje, iż te obie "wartości moralne prze­niosły nad szanse istnienia okupionego rezygnacją z podsta­wowych imponderabiliów włas­nej świadomości". Znajdujemy tam również głęboka zadumę autora nad losem prostej wiej­skiej dziewczyny, która histo­ria wyniosła na szczyty wiel­kości, skąd strącono ją za jed­nym zamachem, kiedy okazała się kłopotliwa. Cóż z tego, że rehabilitowano ją beatyfikowa­no, a nawet kanonizowano po latach. Kanonizować własną ofiarę to bardzo dobra meto­da" - pisze z goryczą autor artykułu. Jest też w tym wywodzie mo­wa o "działaniach człowieka, podejmowanych w imię wartoś­ci tak uniwersalnych. jak z jednej strony prawda i wiary­godność życia, z drugiej nato­miast prawa i uwarunkowania władzy". Jest również propozycja, byśmy postawy i