"Jestem szczęśliwy, że nasze­mu Teatrowi Polskiemu w Lon­dynie przypadła w udziale pierw­sza realizacja sceniczna sztuki Aleksandra Sołżenicyna" - na­pisał {#os#38113}Kielanowski{/#} w programie przedstawienia. Chciałbym do te­go uczucia zadowolenia i radości ("jestem szczęśliwy") dodać jesz­cze uczucie dumy. Sołżenicyn za­jął w literaturze współczesnej miejsce bardzo wysokie; czy spowodowały to artystyczne walory jego prozy, czy też - jak przy­puszcza Łobodowski - raczej okoliczności pozaliterackie: jego heroiczny charakter (przy og­romnym oczywiście talencie pisar­skim) - to w tej chwili jest dla mnie obojętne. Tak czy owak, jest dziś pisarzem o największym cię­żarze gatunkowym, jedynym o bezspornie światowej sławie. Fakt że pierwszą na całym świecie premierę teatralną Sołżenicyna dał polski teatr emigracyjny (w jakże trudnych pracujący warun­kach - i jak ubogi!) - jest wy­darzeniem wybiegającym daleko (i - śmiało) poza opłotk