"CZY zdajecie sobie sprawą, że przez wyraźny dźwięk głoski AAA z duszy naszej wyrywa się na zewnątrz uczucie? Istnieje AAA głuche, przytłumio­ne, które nie wydostaje się na zewnątrz, lecz pozostaje wewnątrz i huczy złowrogo wydając rezo­nans jak w pieczarze. Istnieje AAA przebiegłe, jak piskorz wy­ślizgujące się z wewnątrz i jak wiertło wświdrowujące się w du­szę rozmówcy. Bywa AAA rados­ne, jak rakieta wylatujące z wnętrza duszy. Bywa AAA cięż­kie, które jak żelazny gwicht spuszcza się do wewnątrz jak na dno studni. Czy nie czujecie, jak razem z falami głosowymi wydobywają się na zewnątrz czą­stki waszej własnej duszy?" Ten fragment z "Pracy aktora nad sobą" nasuwa mi się nieod­parcie, kiedy rozmyślam nad sztuką aktorską Jana Świderskie­go. Nikt spośród naszych mi­strzów sceny nie kojarzy mi się ze Stanisławskim tak mocno jak on. Do mistrzowskiej precyzji do­prowadził Świderski umiejętność gospodarowania własnym cia