Pierwszy raz o Houellebecqu usłyszałam dziesięć lat temu, gdy "Cząstki ele­mentarne" odniosły we Francji spektakularny sukces. Zaciekawiło mnie, że wy­kształcony agronom i zawodowy in­formatyk w ministerstwie rolnic­twa przed czterdziestką zadebiuto­wał jako pisarz. Bohaterem jego pierwszej książki, "Poszerzenia po­la walki" (1994) był zresztą trzydziestokilkuletni, znudzony życiem in­formatyk z dużej korporacji. Kiedy "Cząstki..." ukazały się po polsku, Houellebecq mocno mną potrząsnął. Bruno, jeden z dwóch bohaterów tej powieści, odkrywa: "Czasami kobiety są takie dobre; na agresję reagują zrozumieniem, na cynizm - łagodnością. Czy jakiś męż­czyzna zachowałby się w ten spo­sób?". Byłam właśnie po ciężkiej chorobie i przejściach uczuciowych, a z kart książki mówił do mnie męż­czyzna, który potrafił otworzyć się na miłość i dostrzegał, że szczęście przemija. Ale przeraził mnie też pesymizm Houellebecqa. Bo ta o