"Spróbuję zacząć od siebie: nie wiem czy znam prawdę, wiem, że nie chcę kłamać" - mówił w jednym ze swoich wierszy. Ryszard Krynicki. Zarówno on jak i inni poeci "pokolenia 68" dają w swych utworach wyraz przeżywaniu dramatu prawdy zamienionej na, kłamstwo. Ich krzyk - nieartykułowany wtórnikach oficjalnych wydawnictw - wyrastał z przeświadczenia, iż zastąpić musi dziennikarską informacje dekady "sukcesu" i "sytej szczęśliwości". Przekonanie o konieczności dania świadectwa prawdzie towarzyszyło Stanisławowi Barańczakowi, Lechowi Dynarskiemu, Krzysztofowi Karaskowi, Janowi Kelusowi, Julianowi Kornhauzerowi, Ewie Lipskiej, Leszkowi A. Moczulskiemu, Piotrowi Wojciechowskiemu i Adamowi Zagajewskiemu. Poezje wymienionych wybrała Elżbieta Bukowińska i pod opieką artystyczną Zygmunta Huebnera zaproponowała do wysłuchania w Teatrze Powszechnym. "Wszystkie spektakle zarezerwowane" to spektakl krzyku prawdy, o której powszechnie milczano. Nie bez znaczeni