"Ifigenię w Taurydzie" pisał Goethe w latach rozterki, w okresie kompromisów i straconych złudzeń, kiedy to przebywając na dworze księ­cia Weimaru podejmuje zgodnie ze swoją dewizą "żyć i działać" próbę stworzenia harmonii społecznej, usiłu­jąc ów zakątek Turyngii przekształcić w wyspę oświeconej utopii. Dokumen­tem poetyckim tych lat zawodów i goryczy jest tragedia Torquato T a s s o, dramat wielkiego poety rene­sansu, który ufając w szlachetność ludzką, w siłę talentu i miłości ponosi klęskę, ulegając twardym prawom rze­czywistości. Ta pełna głębokiego pe­symizmu historia Tasso nosi w sobie wiele cech ówczesnej sytuacji życiowej poety. I właśnie w tym okresie czasu, chcąc zapewne odejść chociaż na moment od konfliktów epoki a jed­nocześnie pragnąc odbudować w sobie wiarę w wartość historycznych idea­łów, pisze prometejski dramat "Ifigenia w Taurydzie". Poetę niemieckiego niewątpliwie inspiro­wał Eurypides, jednak�