Agata Adamiecka-Sitek: Kto w Pani teatrze jest - by się tak wyrazić - głównym konstruktorem sensów? Autor wystawianego dramatu, który wyposażył swój tekst w in­tencjonalne znaczenia i projekt przyszłego wykonania; re­żyser, który wraz ze swoim zespołem nie tyle przekłada ów projekt na sceniczne działania, co kreuje w znacznej mie­rze autonomiczne dzieło; a może widz, który w procesie odbioru przedstawienia sam podejmuje decyzje co do zna­czeń spektaklu? Jak wedle Anny Augustynowicz rozkłada­ją się w jej teatrze sensotwórcze kompetencje? Anna Augustynowicz: Ostatecznie sens staje się w wy­obraźni, wrażliwości widza. Reżyser pomaga wyartykułować się sensowi zadanemu jednak przez autora. Tak więc "dra­bina sensów" tworzy się przez czytanie kolejnych tekstów: reżyser czyta dramat przez scenę, widz czyta scenę. W tym czytaniu ważna jest "nić", która jest swoistym "kodem porozumienia". Myślę, że owa "nić" to właśnie sens możliwy do o