W warszawskim Teatrze Współczesnym odbyła się niedawno - sygna­lizowana wcześniej przez prasę i TV - światowa prapre­miera sztuki szwajcarskiego dramaturga i pisarza, Maxa Frischa, zatytułowana "Tryptyk". Przełożył ją na polski Zbigniew Herbert, wyreżyserował Erwin Ąxer, a scenografię do niej zaprojektowała Ewa Starowieyska. Sztukę swą opatrzył autor in­formacją: "trzy obrazy scenicz­ne". Obrazy te - statyczne, niemal bez akcji i ruchu, bez dziania się, skoncentrowane na warstwie słownej - łączy wspól­ny temat, temat pojawiający się już w najpierwotniejszych legendach i mitach, obecny w kulturze i w nas stale: śmierć. Widz idący na ten spektakl musi się więc z góry przygo­tować na to, że zobaczy rzecz niełatwą, rzecz, choć przecież nieodkrywczą to jednak chwila­mi budzącą bunt i sprzeciw z gatunku tych, jakie budzą się w nas na myśl o nieuchron­ności losu wspólnego wszystkim i wszystkiemu. Okrucieństwo tematu "Tryptyku" mo