Na małej scenie Teatru im. J. Sło­wackiego sezon teatralny rozpo­częto inscenizacją "Dzikiej kaczki" Ibsena, sztuki o prawdzie, kłamstwie, agresji i tyranii ukrytej w potrzebie miłości, o dramatycznym rozdarciu człowieka na to, co jasne i ciemne, czułe i zabijające, rozumne i szalone. Ibsenowski świat, wciśnięty przez sce­nografa Pawła Dobrzyckiego w westibul i scenę Miniatury, ujawnił pu­bliczności w sposób dosłowny swoją ciasnotę. W dusznym westibulu teatru i zarazem przedsionku salonów starego Werlego, publiczność stłoczona pod ścianami obitymi czerwoną materią niechętnie uczestniczy w ułomkach ja­kiegoś podejrzanego przyjęcia, rozgry­wającego się w niejasnym czasie wie­cznej dekadencji i rozpasania. Ciuciu­babki, gonitwy i harce, coraz gwał­towniejsze w rytmach skupiają się wokół organizującej kryptoorgię pro­wokującej, kuszącej i piekielnej pani Sorby (Anna Sokołowska). Wśród nerwowych podrygów frenetycznego rozdygotania d