Dziesięć lat temu Różewicz chciał napisać sztukę o śmierci. Sztuki tej nie napisał. "Zastąpiło" ją długie opowiadanie "Śmierć w starych dekoracjach". {#os#1241}Grzegorzewski{/#} zaadaptował to od­powiadanie i pokazał, nie na scenie, ale na widowni Teatru Polskiego we Wrocławiu. Jego przedstawienie - naj­ciekawsze ze wszystkich spektakli o­statniego sezonu - absolutnie z litery i ducha opowieści Różewicza poczęte, jest przecież czymś od niej innym. "Śmierć w starych dekoracjach", mimo tak jednoznacznego tytułu, z zewnątrz wydaje się niemal reportażem, opisem (czy wspomnieniem) podróży do Włoch. Opisów takich, gdzie każdy krok poka­zywany był jak przekraczanie bariery, a każde spojrzenie jako uświadomienie kompleksu, było - szczególnie w la­tach pięćdziesiątych - bardzo dużo. Zresztą i dzisiaj wędrówki skąpo upo­sażonych w dewizy rodaków do krain kapitalizmu są pod wieloma względa­mi podobne. Cóż się tu nie miesza i poczuci