Zrutynizowana dewocja i patos, symbole i alegorie, retoryka i sche­matyzm, usztywnione i zwietrzałe prawdy moralne w interpretacji Sta­rego Testamentu dźwięczą w średnio­wiecznym teatrze, przemawiają ze średniowiecznego malarstwa. Ale Jo­han Huizinga w słynnej "Jesieni średniowiecza" zwraca także uwagę, że "wyciągnąwszy ramiona ludzie średniowiecza ściągali niebo na zie­mię". Bardzo ładnie potrafili przeka­zać sens tego zdania twórcy przedsta­wienia "Gra o Danielu" w Teatrze Wielkim. Powstało widowisko bez pretensji do naukowej ścisłości i historycznej rekonstrukcji, ale wiele szczegółów upewnia, że kryje się za tym rozległa wiedza. Nie jest to mechaniczna ko­pia średniowiecznego modelu, ale swobodnie dozowany i miksowany ekstrakt jego cech. Autentyzm szcze­gółów i reguł średniowiecznej sztuki nie każe udawać, że znaleźliśmy się w XIII wieku, nie ogranicza inwen­cji. Fasada katedry, kostiumy, za­stawki, metody i zasady scenografii