Giovanni Pampiglione wy­reżyserował komedię Car­la Goldoniego z myślą o od­prężającej, niefrasobliwej roz­rywce. Oto Lelio (Piotr Adamczyk) spędza życie na zdobywaniu względów urodzi­wych córek szacownych patrycjuszy. Bez skrupułów posługuje się kłamstwami w sposób tyleż przewrotny co niemądry. Od początku wydaje się rzeczą oczywistą, że wielopiętrowe konstruk­cje łgarstw, które w jego ustach stają się czymś w rodzaju sztuki dla sztuki, la­da chwila legną w gruzach. Klasą samą w sobie jest natomiast każdorazowe po­jawienie się na scenie Krzysztofa Kowalewskiego w roli Doktora Balanzoniego. Jowialny lekarz, ojciec dwóch córek na wydaniu, ujawnia tu tylko część swojej niekwestionowanej siły komicznej. Wydawać by się mogło, że jakiś wewnętrzny nakaz powstrzymuje go przed przekroczeniem owej cienkiej granicy dzielącej sztukę od banału przypodobania się publiczności, do czego konwencja komedii dell`arte skądinąd skłania.