Już w roku 1923 pisał Julian Tuwim: Śpiew, muzyka i taniec połączone rytmem pulsującym i żywym mogą stworzyć w teatrze zjawisko cudownie porywające: Ale starą idiotkę, operetkę, należy zamordować... W dziesięć lat później dodaje Boy: Co byście powiedzieli, gdyby wam dać dobrą, dowcipną i lekką komedię, psiną literackich zalet, graną przez dobrych, komediowych aktorów, z tym, że co jakiś czas w zupełnie naturalny sposób wykwitnie w niej z akcji piosenka, odśpiewana nie przez operetkowych gąsiorów, ale przez muzykalnych aktorów obojga pici. Z poczuciem pointy, z gustem i wdziękiem? Po dalszych latach 35-ciu Antoni Marianowicz tak formułuje zasady nowoczesnego musicalu: Musical odrzuca z pogardą wszelkie preteksty. Jego libretto nie tylko pozostaje w zgodzie z dramaturgiczną logiką, ale nie cierpi żadnych, wstawek, żadnych składników przypadkowych. Wszystko musi być integralnie powiązane z całością przedstawienia i służyć akcji, względ