Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego zaprasza 9 maja o godz. 18.00 na projekcję monodramu Teatru Telewizji „Nadludzka medycyna” w wykonaniu Mai Komorowskiej. Bezpłatne zaproszenia na wydarzenie dostępne są na stronie Instytutu i w serwisie GoOut.net.
fot. mat. Instytutu Teatralnego
Bohaterka monodramu „Nadludzka medycyna”, Adina Blady-Szwajger, lekarka pediatra, pracownica szpitala im. Bersonów i Baumanów w warszawskim getcie, w warunkach ciągłego niedoboru leków i podstawowych środków do życia, starała się nieść pomoc chorym dzieciom żydowskim, a kiedy pomoc nie była już możliwa, asystowała im w umieraniu.
„My już wszystko wiemy, pani doktor, my już wiemy, że nie mamy ani mamusi, ani tatusia, i że my też nie przeżyjemy. Ale czy pani doktor będzie z nami do końca? – Tak, Marysiu, zostanę z wami na pewno – powiedziałam. (…) I nagle zrozumiałam, co mogę zrobić z dziećmi, żeby dotrzymać słowa. (…) Wtedy poszłam na górę. Była tam dr Margolisowa. Powiedziałam jej, co chcę zrobić. Wzięłyśmy łyżeczkę i poszłyśmy do pokoju niemowląt. I tak jak przez te dwa lata prawdziwej pracy w szpitalu pochylałam się nad łóżeczkami, teraz tak samo wlewałam w te malutkie buzie ostatnie lekarstwo…”.
W styczniu 1943r., już po wielkiej akcji likwidacyjnej, Adina Blady-Szwajger została przerzucona na aryjską stronę i kontynuowała opór jako łączniczka Żydowskiej Organizacji Bojowej. W czasie powstania warszawskiego ratowała rannych cywilów i powstańców. Po wojnie, przez 40 lat, pracowała jako pediatra. Wojenna rzeczywistość nieustannie do niej powracała: „Wierzę, naprawdę wierzę, że lekarzem jest się po to, żeby zawsze i wszędzie ratować życie. Przez te 40 lat nie odstąpiłam od tego nigdy. Ale gdzieś pod spodem zawsze myślałam, że nie mam prawa do wykonywania zawodu. Bo przecież nie zaczyna się pracy lekarza od prowadzenia ludzi zamiast do życia – do śmierci. I z tym zostałam. I nic nie pomaga, że wiem, że to wszystko było właśnie po to, żeby ratować ludzkie życie, że to wszystko było konieczne, ale po drodze było coś nie tak, jak trzeba. Może za ciężkie na resztę życia?”.
Projekcję spektaklu poprzedzi wstęp Mai Komorowskiej.
reżyseria: Waldemar Dziki
realizacja TV: Ewa Vogtman-Budny
scenografia: Konrad Nowakowski
występuje: Maja Komorowska
Maja Komorowska (Maria Tyszkiewicz) – urodzona 23 grudnia 1937 w Warszawie. Aktorka teatralna i filmowa, pedagog Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, związana z tą uczelnią od 1983 roku. W 1960 roku ukończyła Wydział Aktorski (Oddział Lalkarski) krakowskiej AST im. St. Wyspiańskiego. W 1963 roku zdała eksternistyczny egzamin aktorski. Debiutowała w 1960 roku w Teatrze Groteska w Krakowie, gdzie pracowała w sezonie 1960/61. W sezonach od 1961/62 do 1967/68 należała do zespołu Teatru 13 Rzędów w Opolu – przekształconego w 1962 roku w Teatr Laboratorium (od 1965 roku z siedzibą we Wrocławiu) – pod kierunkiem Jerzego Grotowskiego. Wystąpiła w pierwszym wariancie Akropolis oraz zagrała rolę Tarudanta w Księciu Niezłomnym. Po siedmiu latach pracy w teatrze Jerzego Grotowskiego weszła do zespołu wrocławskiego Teatru Współczesnego i była jego aktorką sezonach 1968/69 i 1969/70, a później w sezonach 1970/71 i 1971/72 Teatru Polskiego we Wrocławiu. W 1972 roku dołączyła do zespołu Teatru Współczesnego w Warszawie.
Pracowała z wieloma wybitnymi reżyserami teatralnymi: Erwinem Axerem, Maciejem Englertem, Jerzym Grotowskim, Jerzym Jarockim, Helmutem Kajzarem, Jerzym Krasowskim, Krystyną Skuszanką, Bohdanem Korzeniewskim, Krystianem Lupą, Krzysztofem Warlikowskim oraz filmowymi: Krzysztofem Kieślowskim, Tadeuszem Konwickim, Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim, Edwardem Żebrowskim i in.
Autorka książki „31 dni maja” (1993), współautorka, z Tadeuszem Sobolewskim, książki „Pytania, które się nie kończą” (2014) oraz bohaterka książki Barbary Osterloff „Pejzaż. Rozmowy z Mają Komorowską” (2004, 2008, 2010, 2017) – wydanie IV pt. „Pejzaż. Rozmowy z Mają Komorowską dawne i nowe” wydane zostało przez Instytut Teatralny.
Cykl „Mono w Instytucie” stawia sobie za cel wykreowanie na teatralnej mapie Warszawy miejsca prezentacji dokonań polskiego i światowego monodramu. Przestrzeni konfrontacji postaw i estetyk teatru jednoosobowego. Sceny dla mistrzów i mistrzyń oraz dla debiutujących w tej formie.
Harmonogram monodramów
23.03 | Irena Jun „Stara kobieta wysiaduje”
2-3.04 | Agnieszka Przepiórska „Ginczanka. Przepis na prostotę życia”
9.05 | Maja Komorowska „Nadludzka medycyna” (projekcja teatru TV)
23.06 | Stanisława Celińska „Nie porzucaj nadzieje. Celińska śpiewa Kochanowskiego”