Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie otwiera wystawę „Kto napisze historię łez”. Oddaje głos artystkom, które poprzez osobistą perspektywę przywracają aborcji wymiar egzystencjalny, wyjmując go spod władzy niszczących stereotypów. Wernisaż odbędzie się w piątek 26 listopada w Muzeum nad Wisłą. Kuratorami są Magda Lipska, Sebastian Cichocki i Łukasz Ronduda.
Projekt identyfikacji wizualnej wystawy: Ola Jasionowska / mat. organizatora
Tytuł wystawy został zapożyczony z pracy Barbary Kruger „Who Will Write the History of Tears?” z 2011 roku, którą będzie można zobaczyć w Muzeum. Obok niej – legendarny już plakat, który po raz pierwszy pojawił się na warszawskich ulicach dokładnie 30 lat temu, jesienią 1991 roku. Biało-czarny portret kobiety, bliski kadr, twarz podzielona na pół: negatyw i pozytyw. Duży napis na czerwonym tle: „Twoje ciało to pole walki”. Nowojorska artystka przygotowała go wówczas na prośbę Milady Ślizińskiej, na podstawie swojej pracy „Untitled (Your Body Is a Battleground)” z 1989 roku, dziś opisywanej jako jedno
z najważniejszych dzieł XX wieku. W Polsce trwała gorąca debata na temat praw reprodukcyjnych kobiet.
Na całym świecie spór ten trwa od ponad stulecia. Ścierają się tu odmienne wizje społeczeństwa i państwa, roli religii i granic wolności jednostki. Kto ma w tej sprawie decydujący głos? Kwestia ta potrafi fundamentalnie dzielić i prowokować akty agresji. Jak mówi Magda Lipska, współkuratorka wystawy: „W sporze ginie opis jednostkowych doświadczeń, a przede wszystkim – kobieca perspektywa. Celem jest wyjęcie tematu aborcji spod władzy politycznych klisz i przywrócenie jej osobistego wymiaru”.
Drugi z kuratorów, Sebastian Cichocki dodaje: „Wystawa powstała w ramach grantu Our Many Europes. Wspólnie z innymi instytucjami muzealnymi przyglądaliśmy się sztuce lat 90. i jej najważniejszym tradycjom, które wpływają na sztukę aktualną. Naszym głównym partnerem był National College of Art And Design w Dublinie. Znaleźliśmy wiele podobieństw między sytuacją społeczną Polski i Irlandii, w której kluczowa była walka o prawa kobiet”.
Specjalnie na wystawę powstał film dokumentalny, oparty na historiach mówionych, pokazujący protesty w obronie praw kobiet w Polsce w latach 90. Łukasz Ronduda komentuje: „Przywołujemy wydarzenia historyczne, które wyznaczały kolejne etapy tej batalii. Oddajemy głos uczestniczkom tych wydarzeń”.
Walka ta toczy się na całym świecie i jest związana z przemianami współczesnych społeczeństw. W Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie zaprezentowane zostaną prace odnoszące się do doświadczenia kobiet m.in. z Argentyny, Hiszpanii, Irlandii, USA, Portugalii oraz Polski, z krajów, które w ostatnim czasie stały się miejscem masowych protestów
i gorącej publicznej debaty. Debaty, która w przeważającej mierze – choć nie od razu – kończyła się przyznaniem kobietom pełni praw reprodukcyjnych.
Przestrzeń ekspozycji zaprojektowana przez niemiecką architektkę Johannę Meyer-Grohbruegge, nawiązywać będzie do legendarnej wystawy „Womanhouse” (Dom Kobiet), zorganizowanej w 1972 roku przez Judy Chicago i Miriam Schapiro, pierwszej feministycznej wystawy w Stanach Zjednoczonych. Wystawie towarzyszyć będzie m.in. program filmowy przygotowany wraz z Festiwalem Millenium DOCS AGAINST GRAVITY.
Artystki:
Archiwum Protestów Publicznych, Artists’ Campaign to Repeal the Eighth Amendment, Anne Maree Barry, Anna Beata Bohdziewicz, Andrea Bowers, Tony Cokes, Cecelia Condit, Elektra KB, Rachel Fallon, Viola Głowacka, Guerilla Girls, Patricia Hurl, Teresa Jakubowska, Anna Janczyszyn-Jaros, Maja Kleczewska, Barbara Kruger, Dominika Kowynia, Ewa Kuryluk, Alice Maher, Ana Mendieta, Fina Miralles, Mia Mullarkey, Małgorzata Mycek, Joanna Piotrowska, Luiza Prado de O. Martins, Paula Rego, Mariela Scafati, Agata Słowak, Elena Tajeda-Herrera, Teresa Tyszkiewicz, Weronika Wysocka