"Sztuka intonacji" Tadeusza Słobodzianka w reż. Anny Wieczur w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Aneta Kyzioł w Polityce.

fot. Krzysztof Bieliński

Z pewną dozą złośliwości - zresztą charakterystycznej dla Tadeusza Słobodzianka, bohatera „afery stolikowej" i autora kontrowersyjnych internetowych postów - można zauważyć, że czas publikacji swoich dramatów i ich wystawienia w zarządzanym przez siebie teatrze wybrał nieprzypadkowo. Premiera „Kwartetów otwockich" i opartej na dwóch sztukach z tego tomu „Sztuki intonacji" zbiega się bowiem z konkursem na dyrektora Teatru Dramatycznego, w którym obecny dyrektor sceny wystartował (rozstrzygnięcie w połowie lutego). Bohaterami są zaś wybitni twórcy polskiego teatru: Jerzy Grotowski (Łukasz Lewandowski) i Tadeusz Kantor (Modest Ruciński), którym towarzyszą Ludwik Flaszen (świetny Sławomir Grzymkowski) - kierownik literacki Teatru 13 Rzędów Grotowskiego i Jurij Zawadski (Adam Ferency), nauczyciel Grotowskiego w moskiewskim GITIS-ie. Spotkania dwóch ostatnich, w 1956 r. i dwie dekady później, są klamrą kameralnego, opartego na dialogu i prawie czterogodzinnego przedstawienia. W pierwszym Grotowski jest uczniem, w drugim - guru światowej teatralnej kontrkultury, a tematem spektaklu jest jego droga. Anegdoty przeplatają się z dysputami o istocie teatru, życie ze sceną. To historia teatru, ale z dobrze zbudowanymi (i nieźle, choć czasem na granicy szarży zagranymi), barwnymi bohaterami, opowiadana żywo i zdolna wciągnąć też widzów spoza środowiska. Kontekstem zaś jest współczesność - od kwestii wolności artysty w autorytarnym systemie po mizoginię polskiego teatru.