W listopadzie podgrzewamy atmosferę wyjątkowymi wydarzeniami: po raz ostatni w tym roku zagramy "Have a good cry", "Dzieci Saturna" i "Nie mów nikomu", będziemy gościć premierę Dominika Więcka, a także powróci spektakl zwycięzców tegorocznej edycji Nowej Generacji, czyli "Żyjesz naprawdę w innym świecie".
fot. Maciej Zakrzewski/mat. teatru
Have a good cry
M. Szpecht, W. Pelczyńska, L. Schimscheiner
6 i 7 listopada
Nie ma paskudniejszego widoku niż płacząca czarodziejka.
Andrzej Sapkowski
“Będzie można mieć osobny pokój, możliwość wypłakania się” – to fragment wypowiedzi rzeczniczki Ministerstwa Sprawiedliwości o projekcie ustawy przygotowywanym przez Solidarną Polskę. Po kilku miesiącach protestów przeciwko wyrokowi Trybunału Konstytucyjnego w sprawie aborcji, takie słowa zrozumiałyśmy jako następujący komunikat: państwo zmusi kobiety do rodzenia, ale zaoferuje im specjalne pomieszczenie, w którym będą mogły się wypłakać.
Ktoś z Internautów natychmiast zapytał, czy nie jest tak, że cała Polska to jeden wielki pokój do płakania. Zaczęłyśmy więc zastanawiać się, jak wyobrażamy sobie takie pomieszczenie. Co powinno się w nim znajdować? Jak powinno zostać zaprojektowane? Potrafimy wyobrazić sobie dziesiątki różnych rozwiązań w oparciu o design i architekturę, ale możemy również potraktować tę przestrzeń jako coś bardziej symbolicznego, czego szukamy wewnątrz samych siebie. Wyrwana z pierwotnego kontekstu idea pokoju do płakania zafascynowała nas, będąc wyobrażeniem terenu wspólnego, który może stać się miejscem oczyszczenia, wsparcia, uwolnienia albo bycia razem przez krótką chwilę i bez żadnego przymusu.
fot. mat. teatru
Cafe Muller
Dominik Więcek
14 listopada
„Café Müller, to tytuł czteroczęściowego wieczoru, którego premiera odbyła się 20 maja 1978 roku. Oprócz choreografii Piny Bausch, która do dziś jest regularnie wykonywana, na ten wieczór pierwotnie złożyły się dzieła autorstwa Gerharda Bohnera, Gigi-Gheorghe Caciuléanu i Hansa Popa. Twórcy wspólnie ustalili, że każdy z nich stworzy spektakl, zawierający następujące elementy: kawiarnia, ciemność, ktoś upada, ktoś podnosi, wchodzi ruda kobieta, wszystko milknie.
Café Müller Piny Bausch to opowieść o samotności, odosobnieniu, nieodwzajemnionej miłości, żałobie i rozpaczy. Spektakl poruszający, bo opowiada o tematach bliskich każdemu. Ikoniczny, bo na jego podstawie można wytłumaczyć czym jest Tanztheater. Wyjątkowy, bo występowała w nim sama Pina. Dla mnie – po prostu genialny.
Moje Café Müller, to fanficiton. W oparciu o już istniejący spektakl, jego świat i postacie, tworzę obrazy nawiązujące do własnej historii. Urodzony w Iserlohn, małym mieście w Nordrhein- Westfalen w Niemczech, a wychowany w Polsce, od jakiegoś czasu zadaję sobie pytanie: co by było, gdyby moi rodzice nie podjęli decyzji o powrocie do kraju? Poszukując odpowiedzi puszczałem wodze fantazji i tworzyłem hipotetyczne scenariusze, podróżując po Niemczech, po moim rodzinnym mieście, badając język niemiecki i spotykając się z polskimi artystami, którzy tam mieszkają. Spektakl nie jest jednak opowieścią, o tym co mogło się wydarzyć. To nie próba stworzenia alternatywnego życiorysu, a podzielenie się emocjami, które towarzyszyły mi, gdy po raz kolejny zadawałem sobie pytanie, co by było gdyby?”
fot. mat. teatru
Dzieci Saturna
A. Baumgart, A.Matlingiewicz
20 listopada
„Dzieci Saturna” to projekt dokumentalny o zaostrzającym się kryzysie zdrowia psychicznego wśród młodych ludzi. Chcemy zrozumieć co pcha ich w otchłań, z której – jak im się zdaje – jedynym ratunkiem jest rezygnacja z życia.
Tygodniowo dwoje lub nawet troje nastolatków i młodych dorosłych (statystyki obejmują populację od 12 do 25 roku życia) ginie w wyniku podjętej, skutecznej próby samobójczej. Z kryzysem zdrowia psychicznego zmagają się coraz młodsze dzieci. Inspiracją dla naszego projektu jest figura Saturna – w zachodniej astrologii utożsamiana z zimnem, melancholią i stanami depresyjnymi. W mitologii Saturn (grec. Kronos) wtrącony do Tartaru przez Zeusa, jest patronem wszystkich cierpiących z nadmiaru „czarnej żółci”, odpowiedzialnej za stratę chęci do życia, brak apetytu i ogólną niemoc odczuwania radości. Dzisiejsza rzeczywistość, którą współtworzymy, niczym Saturn pożera własne dzieci. Jak możemy je uratować? Przede wszystkim zacznijmy rozmawiać.
Jak trudna i delikatna jest kwestia poruszania tematu samobójstw w mediach uzmysławia m.in. przykład amerykańskiego serialu o nastolatkach „13 powodów”, gdzie główna bohaterka opowiada co doprowadziło ją do decyzji o odebraniu sobie życia. W kilka miesięcy od premiery serialu odnotowano znaczny wzrost liczby samobójstw wśród młodzieży. Badania wskazują, że emisja kontrowersyjnego serialu miała bezpośredni wpływ na wzrost samobójczej fali. Dlatego tworząc nasz projekt postanowiłyśmy go skonsultować z psychologami i osobami, które czuwają nad bezpieczeństwem tworzonego komunikatu.
fot. Jakub Wittchen/mat. teatru
Żyjesz naprawdę w innym świecie
H. Fiebig, J. Stanicka, D. Namiotko
25 listopada
Za każdym razem, kiedy wpisuję swoje imię i nazwisko, Microsoft Word podkreśla je na czerwono jako błąd. Mojej tożsamości nie ma w słowniku. Moich praw nie ma w konstytucji. O mojej godności nie mówią w telewizji. Istnieję tylko wtedy, kiedy ktoś wejdzie ze mną w relację, kiedy ktoś będzie chciał uszanować to, kim jestem i kim się czuję. Nawet kiedy próbuję kliknąć „dodaj do słownika”, to system i tak wysyła komunikat „słownik niestandardowy pełny, wyraz nie został dodany.” Więc znowu wybieram „zignoruj wszystko”.
Pracując nad spektaklem dokumentalnym twórcy i twórczynie udają się w podróż do swoich tożsamości. Wykorzystując prywatne materiały video, zapisy z dzienników oraz wywiady przeprowadzone na potrzeby spektaklu, starają się nakreślić obszary społeczno-kulturowe, które mają wpływ na kształtowanie tożsamości albo nazwać te aspekty, które ten kształt odgórnie narzucają. Myśląc o przyszłości, wchodzą w dialog z przeszłością. Odpowiadając teraźniejszości, tworzą perspektywę wspólnotowego i równościowego działania.
Sponsorem wydarzenia jest AQUANET S. A.
Wydarzenie jest współfinansowane ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznańwspiera
fot. mat. teatru
Nie mów nikomu v.2
Adam Ziajski
28 listopada
Jestem głęboko przejęty i zawstydzony stanem językowej wspólnoty. Mam nieodparte wrażenie, że używanie słów i ich znaczeń z coraz większą intensywnością staje się narzędziem zbiorowej konfrontacji, walki wszystkich ze wszystkimi. Nie budujemy przestrzeni do spotkania w dialogu, szacunku i wzajemnym zrozumieniu. Daliśmy przyzwolenie na życie w świecie budowanym ze strachu i uprzedzeń, w świecie, w którym zawłaszczanie języka realizuje się w fakcie odbierania innym prawa do głosu.
Do realizacji spektaklu zaprosiłem osoby niesłyszące. Wśród nich jest również jedna osoba niewidoma. Na początku czułem się zawstydzony tym jak reaguję i co o nich wiem. Dzisiaj chciałbym krzyknąć: wybieram milczenie! Ale jak tu wykrzyczeć takie wyznanie?
Adam Ziajski
Nagrody:
Grand Prix dla najlepszego spektaklu TOPOFFFestival 2017 w Tychach.
Nagroda im. Zygmunta Duczyńskiego dla indywidualności artystycznej festiwalu KONTRAPUNKT 2017 dla Adama Ziajskiego.
Scenariusz i reżyseria: Adam Ziajski
