fot. Monika Stolarska / mat. teatru
„Mój rok relaksu i odpoczynku” Ottessy Moshfegh w reż. Katarzyny Minkowskiej w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.
Recenzje z tego spektaklu są bardzo dobre bądź znakomite, nawet krytyka, którą trudno podejrzewać o sympatię do Moniki Strzępki , oceniła to przedstawienie wysoko, a uwagi dotyczą spraw zupełnie trzeciorzędnych. Trudno o bardziej spektakularny sukces, to jednocześnie jest niesłychanie wysoko zawieszoną poprzeczka przed kolejnymi premierami. Ja również jestem tym przedstawieniem zachwycony, z kilku powodów.
Po pierwsze – aktorstwo. Rzecz jest znakomicie zagrana, role Izabelli Dudziak i Moniki Frajczyk przejdą do historii, piszę to bez przesady, ale i cudownie było patrzeć na dobrze mi znanych aktorów TD, tutaj jakby w wariancie 2.0, choćby – na wreszcie dobrze obsadzoną Agatę Różycką w fantastycznej roli Natashy. Cudownie zabawną, ale jednocześnie jakoś wzbudzającą grozę rolę dr Tuttle znakomicie zagrała Anna Kłos, świetny jest Marcin Wojciechowski w roli Trevora, mamy poruszające kreacje Ojca i Matki – Katarzyny Herman i Mariusza Drężka, o wspaniałych epizodach Małgorzaty Niemirskiej i Małgorzaty Rożniatowskiej już nie wspominając.
Po drugie – muzyka Wojciecha Frycza. Nie mam wątpliwości – jeden z głównych bohaterów tego spektaklu, a kończąca 1. akt wizja po prochach - muzycznie, choreograficznie i aktorsko – jest jedną z najlepszych scen, jakie można zobaczyć na nie tylko stołecznych deskach.
Po trzecie wreszcie – w świetle tego, że (jak mi mówiono) mało kto nie jest dziś na prochach – Mój Rok poruszającą opowieścią o zyskach i stratach życia – powiedzmy - w świetle zielonego krzyża apteki. Bardziej jednak o stratach, o tym, że życie – choć tak bardzo go szukamy – uparcie wciąż jest gdzie indziej, z przeproszeniem za uproszczenie i niewielką egzaltację.
Koniecznie.