"M.G." Pawła Demirskiego w reż. Moniki Strzępki w Teatrze Polskim w Warszawie. Pisze Aneta Kyzioł w Polityce.

fot. Magda Hueckel

Skryta w tytule za inicjałami telewizyjna persona Magdy Gessler, gwiazdy TVN-owskiego cyklu „Kuchenne rewolucje", posłużyła Pawiowi Demirskiemu i Monice Strzępce do zebrania w jednym trzyipółgodzinnym spektaklu wszystkich chyba tematów, którymi się zajmowali od początku wspólnej pracy w teatrze, czyli od 2007 r. Są tu dziady w wersji krwawej, jak z horroru, jest wściekły liberalizm, są głupie, wyższościowe elity, strach „słoików" przed porażką i widmem powrotu w rodzinne strony, jest uciskany lud prowincjonalny (wspaniała Marta Nieradkiewicz grająca „Kobiety w Słowiańskim Przykucu"), jest teatr (opera i filharmonia) i jest też oczywiście jedzenie. W tym miksie nie brakuje myśli i obrazów trafnych, mocnych i zachwycających, w najlepszym stylu duetu. Aż żal, że żeby je wyłapać, trzeba się przedzierać przez długie minuty pustych przebiegów czy wysłuchiwać kiepskich i kompletnie zbędnych piosenek. Zaczyna się od wypadku samochodowego i zmiany planów, Pani Magda (Eliza Borowska) wraz z Wieczną asystentką nieswoich spraw (Marta Ojrzyńska) trafiają do „najmniejszej ojczyzny". To połączenie klimatów z Lyncha, Gombrowicza i Telewizji Polskiej, z miniaturowymi domami, kościołem, pizzerią Angelo i fragmentami kolumnady, zbudowanymi na obrotówce; początkowo oglądamy je w formie projekcji wideo „jak z drona". Miasteczko zostało zbudowane „dla swoich", chroni przed „obcymi", każdy tu czuje się burmistrzem i może być „ekstremalną wersją siebie" i za to nie przepraszać, a to, co nie pasuje do jego wizji świata - zwyczajnie ignorować. „Macie trupa w lesie" - powtarza M.G. I jest to zarówno nawiązanie do głośnej sprawy wywiezienia przez pracodawczynię do lasu ukraińskiego pracownika, gdy ten zasłabł, jak i metafora polskiej rzeczywistości. Podobnie jak cytowany przez M.G. mem: „Kto się w Polsce urodził, ten się w cyrku nie śmieje".