Jako aktor Bernard Krawczyk pojmowany był jako artysta wielostronny, którego kunszt wykraczał poza jedną podstawową formułę.

Był przedstawicielem tego pokolenia Górnoślązaków, które po kilkuset latach obcej administracji państwowej przyszło na świat w wolnej Polsce. Urodził się 20 maja 1931 r. Do chwili wybuchu II wojny światowej zdołał ukończyć zaledwie pierwszą klasę polskiej szkoły powszechnej w Mysłowicach. Z kolei w trakcie okupacji hitlerowskiej przez pięć lat uczęszczał do miejscowej szkoły podstawowej Deutsche Umschulung. W konsekwencji z chwilą zakończenia działań wojennych był jak większość jego rówieśników dwujęzyczny. Mówił po niemiecku, a na co dzień posługiwał się gwarą śląską. Z literackim językiem polskim zetknął się dopiero w Studium Dramatycznym istniejącym przy Teatrze Śląskim, do którego został przyjęty w 1950 r. Sztuki aktorskiej nauczało tam wtedy grono znakomitych aktorów i cenionych wychowawców, na czele z przybyłym z Krakowa wypróbowanym aktorem Juliusza Osterwy Władysławem Woźnikiem, a także redutowcem Romanem Zawi