Rozprawa gdańskiego literaturoznawcy, interesującego się też teatrem, podobnie jak jego nauczyciel Zbigniew Majchrowski, wydobywa pokrewieństwa fantazmatów ujawnionych w wierszach i esejach Bolesława Leśmiana, opowiadaniach i grafikach Brunona Schulza oraz spektaklach, obrazach i tekstach teoretycznych Tadeusza Kantora - o książce Wojciecha Owczarskiego "Miejsca wspólne, miejsca własne. O wyobraźni Leśmiana, Schulza i Kantora" pisze Rafał Węgrzyniak w Odrze.

Autor łączy komparatystykę z psychokrytyką w duchu Zygmunta Freuda, Carla G. Junga i Ericha Fromma. Wiele także zawdzięcza studiom Gastona Bachelarda nad wyobraźnią i Marii Janion z kręgu krytyki fantazmatycznej. Wojciech Owczarski omawia powracające w dziełach Leśmiana, Schulza i Kantora postacie kalek, manekiny, eksperymenty z materią, przekraczanie i zacieranie granicy między życiem a śmiercią. Analizuje ich prywatne mitologie: Leśmiana wyobrażenie duszy związanej z ciałem, dziecięcy sen Schulza o utracie męskości i zamknięciu w szklanym słoju oraz opisy eksplozji materii lub energii, Kantora motyw czarnej dziury, będącej synonimem pustki i śmierci. Przygląda się niemożliwym powrotom do przeszłości w podejmowanych przez ową trójkę próbach odtworzenia pokoju z dzieciństwa, w próbach przywołania zmarłych krewnych, szczególnie ojca, u Kantora wcielającego się - w "Nigdy już tu nie powrócę" - w Odysa z dramatu Wyspiańskiego, natomiast pr