Ma więc Warszawa następny teatr. Z szumem i z fanfara­mi otwarty "Pierwszym dniem wolności" Kruczkowskiego. Ale nie jest to teatr zwyczajny. Może później spowszednie­je. Dziś nie sposób nie pamiętać o tym, że jest to inicjatywa mieszkańców Woli. Chcieli koniecznie mieć swoją zawodową scenę, stworzyli więc komi­tet budowy teatru, powołali doń ludzi, którzy naprawdę mogli pomóc i auten­tycznym społecznym wysiłkiem prze­robili salę kina Mazowsze. Sceny mo­gą pozazdrościć inne stołeczne placów­ki, widownia wygodna, dostosowana do tego, co w założeniach programowych kierownictwa artystycznego wyczytali­śmy: teatr chce być blisko widza. Repertuar teatru, którego dyrekcję i kierownictwo artystyczne objął Ta­deusz Łomnicki, przedstawia się inte­resująco: będzie i montaż dokumen­talny, opracowany na podstawie nie ukończonego dramatu Broniewskiego "Proletariat" i utwór o Goi "Gdy ro­zum śpi" w reżyserii Wajdy i sztuka Gelmana, wedłu