Gdybym - jak Edward Karwański - chciał lub musiał przejąć gwałtownie Teatr "Kwadrat" (a stało się tak w wyniku osierocenia tej sceny przez Radiokomitet i przydzie­lenia jej przez władze miasta Teatrowi na Woli), miałbym wówczas przed sobą dwa wyj­ścia. Albo starałbym się przy­jąć dyrekcję pozostawiając Ed­wardowi Dziewońskiemu kie­rownictwo artystyczne jego sceny, albo też - w przypad­ku niepowodzenia - zmienił­bym styl "Kwadratu". Dyre­ktor Karwański wybrał wyj­ście pośrednie: utracił Dzie­wońskiego, ale postanowił kon­tynuować jego linię repertua­rową, zmieniając jedynie for­mat programów teatru w cha­rakterystycznej oprawie grafi­cznej Eryka Lipińskiego. I tak oto po uroczych, wy­smakowanych przedstawieniach Dziewońskiego - po "Znajom­ku z Fiesole" Winawera i "Niewinnej grzesznicy" Grubińskiego, pojawił się teraz na scenie "Kwadratu" kolejny Winawer, a ściślej - jego "Księga Hioba", uchodząca, pewnie nie bez racji, za na