Groteska Jaremy W połowie lat pięćdziesiątych Władysław Jarema był u szczytu sławy. Był liderem Groteski, choć zachował w Krakowie wyłącznie etat reżysera, funkcje administracyjne przekazawszy jeszcze w 1950 roku Zofii Jaremowej. Sam przystąpił do realizowania idei wielkiego teatru lalek. Marzył mu się teatr "centralny", na wzór Obrazcowowskiego (takie zaczęły powstawać także w innych krajach obozu sowieckiego, między innymi w Pradze, Budapeszcie, Sofii), i taki, który byłby polem nieustannych eksperymentów, uwzględniający dorosłą publiczność. O tej dorosłej publiczności Jarema marzył od początku i do niej skierował kilka swoich wcześniejszych spektakli (od "Cyrku Tarabumba" i "La serva padrona" poczynając). Nie bez jego udziału doszło do odsunięcia Kilian-Stanisławskiej z warszawskich "Niebieskich Migdałów", a i on sam został jej następcą, zmieniając jesienią 1950 roku nazwę teatru na Lalka. Szybko zniechęcił się jednak do trud